Βρίσκεστε εδώ: Αρχική Σελίδα >> Ιστορία του Φωτός >> Αρχαία Φιλοσοφία >> Ηράκλειτος
Ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος ή ο σκοτεινός, εξαιτίας των δυσνόητων νοημάτων του είναι από μόνος του μία ιδιάζουσα περίπτωση πανεπιστήμονα. Δε θα ήταν υπερβολή να έλεγε κανείς ότι αντιμετωπίζεται απ' τους ιστορικούς και τους επιστημολόγους με κάποιο δέος κι αυτό γιατί, αν και σώθηκαν μόνο 137 αποσπάσματα απ' τα λεγόμενά του (πολλά απ' αυτά τα αποσπάσματα αποτελούνταν από μία ή δύο προτάσεις μόνο), ο λόγος ήταν συμπαντικός και κατά μία έννοια προφητικός.
Ιδιόρρυθμος χαρακτήρας απ' τα παιδικά του ακόμα χρόνια, έλεγε ότι οι άνθρωποι ενδιαφέρονταν μόνο για τις υλικές απολαύσεις και προτιμούσε να περνάει πολύ χρόνο παίζοντας με τα παιδιά. Αργότερα αποσύρθηκε στα βουνά και πάθανε από υδρωπικία, μια περίεργη ασθένεια, που προκλήθηκε απ' την υπερβολική συσσώρευση ύδατος στον οργανισμό του.
Η κοσμολογία του βασιζόταν στη δύναμη που είχε το πυρ, η φωτιά, που τη θεωρούσε την κινητήριο δύναμη του κόσμου. Αυτό το πυρ δεν ήταν απόλυτα ξεκαθαρισμένο για το τι ήταν. Ο ήλιος π.χ. ήταν μια δυνάμενη έκφραση του πυρός, αλλά δεν ήταν αυτός το πυρ. Το θέμα είναι ότι μελετώντας κάποιος τη φιλοσοφία του Ηράκλειτου κι αντικαθιστώντας τη λέξη φωτιά με το σημερινό όρο ενέργεια, βρίσκει μια σχεδόν τέλεια περιγραφή πολλών φυσικών φαινομένων. Ο Ηράκλειτος έτρεφε μεγάλο σεβασμό προς τη φύση κι έλεγε ότι η φύση της αρέσει να κρύβεται, αλλά κι ότι η κρυμμένη αρμονία είναι καλύτερη απ' τη φανερή.
Αποφθεύγματα του ΗράκλειτουΜε ένα βαθιά ποιητικό λόγο και ιδιαίτερα συμπυκνωμένο μίλησε για έννοιες, που σήμερα θα μεταφράζονταν ως η εντροπία λέγοντας ότι «σαν σωρός σκουπίδια πεταμένος στην τύχη (δεν είναι) ο ομορφότερος κόσμος;» χωρίς να ξεχνά ότι ο άνθρωπος είναι πολύ μικρός απέναντι στη φύση κι ότι το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να τη μελετά και να μένει ταπεινός μπροστά της.
Σχετικοί Σύνδεσμοι (εξωτερικές σελίδες)